Miłość, radość i pokój to cnoty, które czynią duszę doskonałą w tym, co posiada, cierpliwość zaś czyni duszę doskonałą w tym, co znosi.
To jest potrzebne do wewnętrznej doskonałości duszy. Dla doskonałości zewnętrznej potrzebuje cnót. Niektóre spośród nich dotyczą sposobu, w jaki dusza dążąca do doskonałości powinna odnosić się do bliźniego, inne natomiast wiążą się z panowaniem nad zmysłami.
Pierwszą z cnót, których dusza pobożna potrzebuje w swych relacjach z bliźnimi, jest życzliwość. Jeśli dusza ją ma, jest wtedy dobrotliwa, uprzejma, łagodna, wolna od szorstkości; tymi cechami przyciąga tych, którzy pragną ją naśladować w jej życiu oddanym Bogu.
To wszystko jednak jeszcze bardzo mało. Trzeba przejść do faktów. I tutaj od razu pojawia się życzliwość - cnota, która skłania duszę do okazywania drugiemu pomocy. I od razu trzeba tu podkreślić wartość dwu rzeczy mających kapitalne znaczenie dla duszy dążącej do doskonałości. Pierwsza z nich: uświadomienie sobie, że bliźni nie korzysta ze świadczonego mu dobra. Druga: świadomość, że bliźni nie tylko że nie korzysta z wyświadczonego mu dobra, ale, co gorsza, odpowiada na nie zniewagami i obelgami. Często się zdarza, że dusza nie dość roztropna popełnia błędy. Niech Bóg nas strzeże przed takimi pułapkami, które Nieprzyjaciel zastawia po to, aby nas zrujnować i byśmy biegli bez nagrody.
Przeciwko pierwszej z zasadzek musimy więc uzbroić się w piękną cnotę wytrwałości. To cnota, która duszy nigdy nie pozwala cofnąć się w czynieniu dobra drugiemu, nawet wtedy, kiedy widzi, że on nie odnosi z tego żadnego pożytku. Przeciw drugiej zasadzce trzeba się uzbroić w łagodność, która uśmierza gniew, wtedy nawet, gdy za wyświadczone dobro spotykają nas niewdzięczność, zniewagi i obelgi.
Jednak wszystkie te piękne cnoty nie wystarczą, jeśli nie dołączy się do nich cnota wierności. Dzięki niej dusza pobożna staje się wiarygodna i każdy może być pewny, że w jej postępowaniu nie ma dwulicowości.
za: 365 dni z Ojcem Pio, Poznań 2009.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz